Sahne sanatlarını birleştirmiş, didaktik bir masal… Olursa bu türlü olmalı!

Daha evvel topluluğu izlememiş olanlar için ise ne olacağı belirli değildi, dans mı, bale mi, tiyatro mu, yoksa Gila’nın yazdığı üzere rotoskop mu? Işıkların kararmasıyla birlikte Londra’yı seller aldı! Yağmur, şimşekler ve kabaran sular, sallar üzerinde tutunmaya çalışan felaketzedeler ve sulara kayıp kaybolan bir çocuk. Güya Times Irmağı değil de Ege Denizi’nde alabora olan bir kaçak göçmen botu ve kıyıya vuran çocuk cesetleri… Ancak o ne suya düşen küçük kız, masallardaki üzere bir kuş kanadıyla kurtarılıp öteki bir dünyaya savruluyor; onu kurtlar buluyor! Kurtlar? Artık de bir Ergenekon masalı mı izleyeceğiz? İklim krizi ve etraf felaketinden nereye varıyoruz? Meğerse kurtlar da kaçmış insan canavarından! Küçük kızı öldürmek değil sahiplenmeye karar veriyorlar? Ormanın içindeki güç savaşına şahit oluyoruz: âlâ kurtlar, makus kurtlar! İnsanın üzerlerinde uyguladığı deneylerden kaçmış ve kurtların düşman olduğu maymunlar. Ormanın bilgesi, filler. Zürafalar. En makus yaratık… Açıklamalıyım; dansçılar maymunları, kurtları ve kutulardan oluşan yılanı canlandırıyor. Başkaları animasyon! Ve bu kadar canlı içinde en berbat yaratık hangisi? Olağan ki İNSAN! En yabanî canlı HOMOSAPIENS! Avcı. Beslenmek değil, zevk için de öldürüyor! Hayvanları ve doğayı yok ediyor. Yaşayan her şeye eziyet ediyor. Çaresiz kalınca kendini de öldürüyor! (Gösteride yok lakin hayatta var!) Ve bu şov, büyüklere ders veren haliyle bir fabl. Müziği, harikulâde dansçıları, koreografisi, çeşitli şov teknikleriyle hemhal oluşuyla bir sanat yapıtı. Olmayıp da yutturanlara kapak olsun. Âlâ ki şenlik var!